ညေန

ညေနတစ္ခုရဲ တံစကျမိတ္မွာ
မ်က္ရည္ေတြ တြဲခိုေနတုန္းပဲ ။

မိုးထဲ ေရထဲ ကပိုကရို ညႊတ္ကိုင္းလာတဲ့ ထီးကေလး
မ်က္ႏွာျပင္ကို ရိုက္ခတ္ေနတဲ့ မိုးစက္ေလးေတြရဲ႕ ေတးသြား
ေလေျပအေ၀ွ႔မွာ လႊင့္ေမ်ာသြားတဲ့ ဆံႏြယ္
ကၽြန္ေတာ့္ကို လႈပ္မရေအာင္ ရစ္ပတ္ဖူးတဲ့ႏြယ္
ကၽြန္ေတာ့္ကို ေ၀၀ါးျခင္းေတြထဲ လမ္းေပ်ာက္ေစခဲ့တဲ့ ေတးသြား
ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနရိပ္ေတြ ခဏခဏ နမ္းမွာစိုးလို႔ ညႊတ္ကိုင္းလာခ့ဲဖူးတဲ့ ထီးကေလး ။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔ႏြယ္ သူျဖတ္ ၊ သူ႔ေတးသြား သူ တိကနဲ႔ ရပ္ျပီး
ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနမင္းရဲ႕ ေက်ာရိုးတည့္တည့္မွာ ထားခဲ့တယ္ ။

ညေနခင္းဟာ ခမ္းနားမႈေတြေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ
မာယာမရွိတဲ့ မ်က္ရည္ပန္း
၀င္သက္ ထြက္သက္ဟာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးထိပ္မွာ
ေတ့ေတ့ေလး တင္ေနတဲ့ သစ္ရြက္တစ္ရြက္လို
ေလတစ္ခ်က္အပင့္မွာ သူ႔ မနက္ျဖန္ဟာ စုန္းစုန္းျမဳပ္သြားႏိုင္တယ္ ။

သူမကို မလြမ္းပါဘူးလို႔ ေျပာရင္
ကၽြန္ေတာ့္ ကဗ်ာေတြ
ကၽြန္ေတာ့္ကို သူစိမ္းဆန္ကုန္လိမ့္မယ္ ။

ဘာမွ မက်န္ေတာ့တဲ့ ကံႀကမၼာ အတုႀကီးနဲ႔
အသက္၀၀ရွဳဖို႔ ျပတင္းေပါက္အေသကို
ဂ်က္ျဖဳတ္ခ်လိုက္တယ္ ။

Platonic Love ဆိုတာ ဓာတ္ရွင္မင္းသမီး တစ္ေယာက္ကို
ေမာ္ဒယ္ ေခတ္မွာ Catwalk ေလွ်ာက္ခိုင္းသလိုပဲ
လူရာ မ၀င္ေတာ့ဘူး ။

ညေနဟာ နပိုလီယံ မုန္းတဲ့ အရွံဳး
ေငးႀကည့္မိတဲ့ ေန၀င္ခ်ိန္ဟာ
အလြမ္းေတြ တံစက္ျမိတ္ကေန ငိုေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ ။

ငွက္ဆိုတာ နားခိုျပီးရင္ အခ်ိန္တန္ေတာ့ သူ႔အိမ္ သူျပန္တာပဲေလ ။

သူမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိတ္ေကာက္တတ္တဲ့ ႏွင္းဆီ
သူမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အိပ္မက္ထဲက ေပးမထြက္တဲ့ ဒီဇင္ဘာကဗ်ာ
သူမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရုပ္ေသးရုပ္တစ္ရုပ္လို အသံုးေတာ္ခံခိုင္းခဲ့တဲ့ ကေ၀ပ်ိဳ
သူမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထားရစ္ခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုး ရထားတစ္စင္း

ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူမ ႏႈတ္ဖ်ားဓားသြားေပၚမွာ အသက္စင္းေပးထားတဲ့
. . . . . . . . .
. . ညေန . . ။

 လင္းေခတ္ဒီႏို ( 31.8.12 / 9:30 AM )

မူရင္းကဗ်ာဆိုဒ္သို႔သြားရန္